Kromme wetgeving

ook wel gedoogbeleid genoemd.

Gedogen is iets toestaan, wat wettelijk verboden is en als bosjaagr kom je verschillende keren in je loopbaan zaken tegen, waarbij je grote vraagtekens zet. Een zeer groot vraagteken zet ik bij het beleid van de overheid om bepaalde zaken, die wettelijk verboden zijn, toch, zoals men dat zo mooi weet weer te geven, te“gedogen “. Neem nu het drugsbeleid van de Nederlandse overheid. Als politieman wordt er van je verwacht dat je optreed tegen het gebruik, de handel en het vervoer van softdrugs en harddrugs.

Over de handel en het vervoer van harddrugs en softdrugs zijn we het allemaal wel eens, die moet aan de wortel worden aangepakt. Over het gebruik lopen de meningen uiteen. Persoonlijk ben ik er een voorstander van om het gebruik voor de “echte verslaafden” wettelijk te legaliseren, (let wel niet gedogen) onder toezicht van de overheid met daaraan gekoppeld een gedegen voorlichtingscampagne. Voor een paar tientjes per maand kan een verslaafde dan in zijn behoefte worden voorzien en hoeft geen narigheid meer uit te halen of te veroorzaken om aan geld te komen, zoals stelen, prostitueren of andere zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Hij of zij kan dan weer meedraaien in het arbeidsproces en zal weer worden geaccepteerd door de samenleving. Verdere voordelen in deze zijn dat een groot aantal misdrijven niet meer gepleegd zal worden, waardoor de politie meer armslag en tijd heeft om de echte grote jongens aan te pakken.

Drugsgebruik leidt tot drama’s in de familiesfeer, omdat de gebruiker een professionele leugenaar is geworden. Hij heeft maar ėėn doel en dat is om dagelijks zijn portie drugs te krijgen. Of hij daar nu zijn familie of zijn vrienden, als hij of zij die überhaupt nog heeft, mee benadeeld interesseert hem veelal niet.

Hieronder het verhaal van een jongen die ik een groot deel van zijn jeugd heb gevolgd. Piet (gefingeerde naam) kwam voor het eerst met ons in aanraking inzake een inbraakje in een caravan, waar hij frisdrank en een radiootje wegnam. Hij werd hiervoor gepakt en al gauw bleek dat Piet met jongens omging, die het thuis niet zagen zitten en de meeste vrije tijd op straat doorbrachten. Ook een aantal van deze knapen werden over deze zaak gehoord en al snel kregen we aanwijzingen, dat deze knapen experimenteerden met softdrugs. Zo ook Piet.

De ouders van Piet werden door ons ingeseind over het feit dat hun zoon experimenteerde met softdrugs. Hun reactie was verbazingwekkend genoeg dat zij niet gecharmeerd waren van het feit dat ze de politie aan de deur kregen. Ze vroegen zich af waar de politie zich mee bemoeide en of we niet wat anders te doen hadden. De opvoeding van hun kind ging alleen hen aan en niemand anders. (Aan wie zou het toch liggen, dat er met die jongen op dat moment geen land te bezeilen was) Piet was in die tijd ongeveer 14 jaar en werd thuis zeer kort gehouden. Hij mocht bepaalde dingen niet, die anderen wel mochten en ging zich steeds meer afzetten tegen zijn ouders. Na de softdrugs ging Piet naar verloop van jaren over op het gebruik van heroïne, wat weer inhield dat hij regelmatig in geldnood kwam om dit gebruik te financieren. Hij was diverse keren onze gast voor verschillende vergrijpen. Hij lag met zijn gehele familie overhoop en elke keer als ik in een vertrouwelijk gesprek met hem had over zijn drugsproblemen tijdens zijn logeerpartijen op de kazerne, dan kwamen de tranen en beloofde hij van alles en nog wat om van zijn verslaving af te komen. Hij ondernam een aantal pogingen in verschillende inrichtingen, maar viel iedere keer weer terug in zijn verslaving en de daarbij behorende strafbare feiten. De hoeveelheid ellende die hij meemaakte in zijn jonge leven is niet beschrijven.

De laatste keer dat ik hem trof, was voor een aantal inbraken, die hij vlot bekende. Ook nu weer kwamen de waterlanders, maar toch op een andere manier. Hij nam op een gegeven moment zelf het initiatief en begon spontaan allerlei strafbare feiten te vertellen, die hij in de loop der jaren had gepleegd en waarover hij nog nooit gehoord was. Hij wilde schoon schip maken en wilde van die rotzooi af. Hij wilde geen risico meer lopen dat hij steeds weer werd opgepakt. We hebben toen voor hem een plek geregeld in een opvangcentrum en tot op de dag van vandaag is hij niet teruggevallen in zijn verslaving. Sterker nog, hij is nu werkzaam in de hulpverlening om drugsverslaafden te helpen van hun verslaving af te komen. Naderhand ben ik hem nog verschillende keren tegengekomen en we praten dan in een geheel andere sfeer over hoe hij vroeger was en hoe hij er tegenwoordig aan toe is. Hij is gelukkig getrouwd en vader van twee kinderen.

Een soortgelijk verhaal is het verhaal van een jongen, die op zeer jeugdige leeftijd zijn beide ouders had verloren en helemaal de weg was kwijt geraakt. Hij was daardoor aan de verkeerde kant van de wet terechtgekomen. Deze knaap woonde toen samen met zijn zus, waar het al evenmin goed mee ging. Zoals dat zo vaak gaat met dergelijke jongens, kwam hij in aanraking met verkeerde vrienden en al gauw kwam hij ons vereren met ongewilde bezoeken inzake diefstallen en inbraken. Tijdens de verhoren van zo’n  knaap kom je achter de werkelijke aard van zo’n jongen en hoe hij in de problemen is gekomen. Op jonge leeftijd opgroeien met zijn wat oudere zus, die het ook niet zo nauw nam en niet echt naar hem omkeek. Hij had verder geen kind of kuiken en begeleiding van de toenmalige jeugdzorg was ook niet optimaal. Tijdens het laatste verhoor, waarbij zijn loopbaan en verleden nog eens diep werd doorgespit, kon ik met hem een aantal afspraken maken, waarbij hij een kans wilde om verder te komen. Via een bevriende relatie, die zijn hart op de goede plaats had zitten, kon ik hem aan een baantje helpen met de waarschuwing dat dit zijn laatste kans was. De jongen greep die kans met beide handen aan en groeide later uit tot een succesvol zakenman. Ook hem kom ik nog regelmatig tegen en we praten nog wel eens over ons gezamenlijke verleden.