Straf of geen straf in eigen beheer.

Als bosjaagr maak je soms van alles mee. De ene keer zit het tegen en baal je als een stekker als bepaalde zaken niet rondkomen of dreigen te mislukken. De andere keer loopt alles helemaal zoals je wilt en lig je met je collega’s na een gebeurtenis dubbel van het lachen. Soms maak je je echt boos en andere keren vind je het wel goed. In het laatste geval is de opmerking “ HDLV” op zijn plaats. Indien men dit zo leest, dan roept dit de vraag op “ Wat betekent dat nu weer, HDLV?”  HDLV betekende toen bij de wat oudere bosjaagr’s in Rijssen: “Hey der lass van?” oftewel (in het Nederlands) “Heb je er last van?”.

Met een collega die je van haver tot gort kende zat je tijdens de surveillance in de patatwaag’n en je zag dan een overtreding waarvan je persoonlijk niet de behoefte had om iemand daarvoor op de bon te slingeren. In een dergelijk geval keken we elkaar dan aan en soms was de blik al voldoende, maar om dit te bevestigen werd dan door de collega “HDLV” geroepen, waarna de ander antwoordde “Ïkke niet”. De persoon in kwestie had dan geluk en kreeg geen bekeuring.

Dat onze bazen niet blij waren met ons bekeuringbeleid spreekt voor zich, maar controle hierop was voor hen niet mogelijk. Wat dat betreft waren we in die tijd zo vrij als een vogeltje en maakten we zelf uit wie we wel en wie we niet een prent gaven. Uiteraard was er wel een norm, maar als het niet om zware vergrijpen ging, dan konden we zelf uitmaken of we een oogje dicht knepen of niet. Dat is hedentendage wel anders. Controles op de uitvoering van de werkzaamheden zijn sterk toegenomen. Men kan precies zien waar een surveillanceauto zich bevindt en na een surveillancedienst moet verantwoording worden afgelegd over de gedane werkzaamheden. “Pierewaaien” is er niet meer bij.

Hierboven heb ik geschreven, dat we ons ook wel eens echt boos maakten op iemand, die wat uitgevreten had. Zo kwamen we meer dan eens mensen tegen die ons het bloed onder de nagels weghaalden. Met gepaste zelfbeheersing traden we dan op, waarbij in sommige gevallen geweld noodzakelijk werd. Ik kan me nog een geval herinneren van een knaap van 18 jaar, waarmee niet meer te redeneren was door kennelijk overmatig alcoholgebruik. Om een onbenulligheidje werd hij door ons aangesproken en we kregen meteen de wind van voren. Wat deze knaap allemaal uitkraamde was niet voor de poes en al gauw kwam bij ons het idee dat deze knaap maar eens de andere kant van de wereld moest zien. We besloten ter plaatse om op de stoel van de rechter te gaan zitten. Waar deze knaap het lef vandaan haalde om ons voor van alles en nog wat uit te maken en wat de reden daarvan is geweest weten we nog steeds niet, maar die knaap had in onze ogen een lesje nodig. Zonder pardon en met enig tegenstribbelen werd de knaap in de kuif gepikt en gedeponeerd in de patatwaag’n, waarna hij een gratis siteseeying kreeg aangeboden door onze mooie gemeente Riessen en Holten.

Of hij veel van de omgeving heeft gezien betwijfel ik, maar de rit eindigde ergens in de buurt van de Holterberg op een stil bospaadje. Hier werd hij midden in de nacht, al scheldend, in het gezelschap van enkele konijnen achtergelaten. De volgende dag verscheen aan de kazerne een man die verklaarde de vader te zijn van deze jongen. De man wilde graag de bosjaagr’s spreken die zijn zoon hadden achtergelaten in de Holterberg. Op dat moment waren we op straat bezig met surveillance en we voelden nattigheid op het moment dat we aan de kazerne moesten komen. We dachten “Als dat maar goed gaat”, want wettelijk gezien hadden we iemand van zijn vrijheid beroofd en moederziel alleen achtergelaten op de Holterberg. De gedachte dat we een vader aan zouden treffen die in alle staten zou zijn bleek onterecht. We troffen een vader die het helemaal met onze handelswijze eens was en ons optreden prees. Hij verklaarde, dat er met zijn zoon de laatste tijd geen land te bezeilen was, maar dat hij er sinds het nachtelijk avontuur op de Holterberg vogeltjes mee kon vangen.

Wat ook een leuke maatregel was voor de jeugd in die dagen, was het optreden tegen “fietsen met losse handen”. “Fietsen met losse handen” kan natuurlijk niet, maar zo werd dat in het dialect gezegd. Wat wordt bedoeld is het fietsen zonder handen aan het stuur. Betrokkenen die zich schuldig maakten aan het “fietsen zonder handen” werden direct gestraft. We hielden de betrokkene aan en demonteerden het stuur van de fiets. De fietser werd verbouwereerd achtergelaten met de mededeling, dat hij deze weer kon ophalen aan de kazerne, omdat hij deze blijkbaar toch niet nodig had. Ik weet niet of u al eens hebt gelopen met een fiets, waar geen stuur meer op zit. Ik kan u verzekeren, dat is niet makkelijk.