(Wat velen niet weten, is dat het politievak soms verschrikkelijk vervelend kan zijn)

Posten vond ik altijd vervelend, omdat we niet altijd zeker wisten of er daadwerkelijk iets zou gaan gebeuren. Posten is het post vatten om een verdacht figuur, een object of iets dergelijks in de gaten te houden. We kenden toen nog niet het gemak van de videocamera, waarbij hedentendage de techniek het overneemt van de mens. Toentertijd moesten we persoonlijk posten om eventuele daders op heterdaad te betrappen of om van bepaalde figuren bijzondere gedragingen te signaleren, die men nodig had tijdens een onderzoek. Dit posten moest altijd in het geheim gebeuren en dit gebeurde dan ook vaak bij mensen thuis, waarvan alleen de hoofdbewoners wisten waarom het ging. Soms wisten de kinderen of inwonende grootouders niet eens, dat we alleen op een zolderkamertje zaten om een verdacht figuur te bespieden. Zo heb ik dagen doorgebracht op een klein slaapkamertje, waarvan het raam uitzicht bood op de woning van een grote crimineel. Mijn taak was om kentekens te noteren van auto’s van personen die bij deze crimineel op bezoek kwamen. Daarnaast moest ik registreren, wanneer hij zijn woning verliet. Op dit kamertje verbleef ik bijna de gehele dag. Ik kwam er in de  morgen, voordat de familie (inclusief Oma en Opa), wakker werd, en ging niet eerder weg, dan het moment waarop de kinderen naar bed waren gegaan. Vervolgens kon ik ongezien de woning weer verlaten. Dit was echt afzien, maar wat ik al eerder memoreerde gaat ook hier op: “het was niet altijd rozengeur en maneschijn bij de politie”. Nadat ik hier zo een paar dagen had doorgebracht kreeg ik een idee. Ik kreeg van de leiding toestemming om het posten in een andere vorm te gieten. Ik was in die tijd een geweldige liefhebber van vissen en het toeval wilde, dat de persoon die wij in de gaten moesten houden, aan een kanaal woonde. De volgende dag nam ik mijn visuitrusting mee en heb daar enkele dagen op een aangename manier post gevat met in de ene hand een vishengel en in de andere hand een verrekijker. Als lezer zal bent u nu nieuwsgierig geworden naar de zaak waar wij toen mee bezig waren. Ik verwijs u hierbij naar het verhaal van de Danser, dat u ook in dit boek kunt aantreffen.

In het verleden hebben we ook gepost op een gestolen personenauto, waarvan wij wisten dat deze in een garagebox stond. Via de gemeente Rijssen, waar we altijd een geweldige medewerking van kregen, hadden we een schaftkeet versierd die in de buurt van die garagebox werd geplaatst. Het geval wilde dat we vanuit die keet geen goed zicht hadden op deze garagebox, omdat er iedere keer een busje van een of andere aannemer voor werd geparkeerd. Dit probleem werd voorgelegd aan de “Kamergaije” van de gemeente, die hiervoor een eenvoudige oplossing had. Voordat we het in de gaten hadden verscheen er een vrachtwagen van de gemeente Rijssen bij de garagebox en werd een strook straatklinkers uit de weg getrokken, waar vervolgens een hek omheen werd geplaatst. Na enige minuten hadden we een riant uizicht op de box, wat resulteerde in de aanhouding van twee personen die probeerden om met deze auto weg te rijden.

Dat het posten ook spannend kan zijn bleek uit het volgende voorval. We hadden een tip ontvangen, dat er een kraak zou worden gezet in een kledingwinkel in de Grotestraat. Ik kreeg de opdracht om post te vatten in een bovenwoning, waarbij de kamer een riant uitzicht gaf op beide zijden van deze straat. Omdat het om personen ging, die niet te vertrouwen waren, nam ik uit voorzorg mijn karabijn mee. Nadat de bewoners naar bed waren gegaan en ik fantastisch was uitgerust met allerlei versnaperingen, frisdrank en een thermoskan met koffie, zette ik mij neer in een stoel die uitzicht gaf op de Grotestraat. Nadat ik zo enkele uren had doorgebracht en mijn oogleden zich begonnen te sluiten, schrok ik plotseling op van een hevig lawaai in de zeer stille straat. Middels de portofoon waarschuwde ik mijn collega’s die post hadden gevat op ’t Schild en de Oude Veemarkt, dat ze zich gereed moest houden. Ik greep mijn karabijn en zette deze op scherp, zodat als het moest gebeuren ik op alles voorbereid was. Het was loos alarm. Midden in de nacht werd de sigarettenautomaat door één van de dames Koridon bijgevuld. Waarom dit midden in de nacht zo rond een uur of drie moest gebeuren is voor mij nog steeds een raadsel.